CONFESSION: “Pagod na Pagod na Ako… OFW Ako, Hindi Ako Robot!”

Itago niyo na lang ako sa pangalang Minda, 45 anyos, mula sa San Jose del Monte, Bulacan. Nasa Saudi ako ngayon bilang kasambahay.


Mga ka-confession, hindi ko na po alam kung hanggang kailan ko pa kakayanin ‘to.

Kada gising ko, pakiramdam ko wala na akong karapatang mapagod, wala akong karapatang magreklamo—dahil para sa kanila, kasambahay lang ako.

Pero hindi niyo alam, unti-unti nang namamatay ang pagkatao ko dito.


Araw-araw ako ang unang gumigising at huling natutulog. Kahit masakit na ang katawan ko, wala akong karapatang huminto. Kahit may sakit, kailangan magtrabaho—dahil kung hindi, baka mawalan ako ng sahod o mas malala… pauwiin na lang ako na walang-wala.


Wala akong kaibigan dito. Wala akong masasandalan. Kahit umiiyak na ako habang naglalaba, habang nagluluto—kailangan kong ngumiti pag tinawag ako.

Tapos makakarinig ka pa ng:

“Walang kuwenta ‘yan, mabagal!”

“Lahat ng mali, kasalanan mo!”


At ang mas masakit? Yung mga sinusuportahan ko sa Pilipinas—mga anak kong halos hindi man lang makausap, mga kapatid kong puro hingi pero walang pakialam kung buhay pa ba ako o hindi.

Pag nagpapadala ako, masaya sila. Pero pag wala akong padala? Tahimik. Parang wala na akong silbi.


Diyos ko… para kanino pa ‘to?

Ginagawa ko ‘to para sa kanila, pero bakit parang ako lang ang nasusunog, ako lang ang nauupos?


Ka-confession, mali ba na gusto ko na lang sumuko?

Hindi ko na alam kung tama pa bang ipagpatuloy ang laban na ‘to, kung ako lang naman ang nasasaktan.


Payo naman po… kasi totoo po, pagod na pagod na ako.


—Minda, 45, Saudi Arabia (taga-San Jose del Monte, Bulacan)

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

CHINAT KO ANG BOYFRIEND NG ANAK KO‼️

CONFESSION: "INA AKO, PERO NAGKUNWARI AKONG IBA—DAHIL SA TAKOT NA MASAKTAN ANG ANAK KO." Ako si Mariz, 43 anyos, isang simpleng ina na handang isugal ang lahat para sa anak kong si Aira. Sa totoo lang, hindi ako perpektong magulang. Madalas akong mahigpit. Pero lahat ng yun, dahil lang sa takot—takot na balang araw, mabigo siya sa taong buong puso niyang minahal. Si Aira, 19, 2nd year college. Mabait, masunurin, at masayahin. Pero simula nung naging sila ni Ken, parang nag-iba ang kilos niya. Palaging naka-smile sa chat, pero palaging may lungkot sa mata. Kapag kinukumusta ko, “Okay lang po, Ma” ang sagot—pero ramdam ng isang ina kapag hindi “okay.” Si Ken... ‘yung tipo ng lalaki na magaling sa una. Magalang, sweet, laging may pasalubong. Pero minsan, 'yung mga sobrang perpekto... sila ang mas dapat bantayan. May isang gabi, nakita kong umiiyak si Aira sa kwarto. Tahimik lang siya, akala niya tulog na ako. Tinanong ko, pero nagkunwaring okay lang. Doon nagsimulang mabuo a...
Read more

ANG MISTER KONG MALIIT‼️

CONFESSION: “Bakit Ganun? May Mister na Ako, Pero Di Ko Ma-feel…” Hi Admin, itago mo na lang ako sa pangalang “Mrs. Di Maka-ungol sa Totoo.” 33 na ako, bagong kasal, at sa totoo lang—kailangan ko lang ng masinsinang payo. Huwag po sanang i-judge. Ganito kasi… mahal ko naman ang asawa ko, mabait siya, maalaga, provider—pero sa kama, Diyos ko, ibang usapan. Ang liit ng pagkalalaki niya. As in, parang mas malaki pa yung pinky ko pag galit siya. Tapos ang masakit pa… hindi niya rin alam paano gamitin. Ako pa mismo ang gumagawa ng paraan para “masatisfy” sarili ko. Oo, nag-ma-magic wand na lang ako sa CR kasi mas feel ko pa yun kaysa yung actual naming "ganap." At 'pag tapos na siya, parang patay na baterya—tulog agad, di man lang ako tinanong kung okay ako. Ang mas malala, nagpe-pretend ako. Oo, yung mga “Ahh, babe, sige pa!” kunwari lang yun. Pero proud na proud siya kasi feeling niya ang husay niya. Gusto ko tuloy minsan mag-cheat. Hindi ko sinasabi na gagawin ko—pero pumap...
Read more

TAMAD ANG ASAWA KO‼️‼️

CONFESSION: “Paano Ko Ba Mapapaayos ang Asawa Kong Parang Ayaw na sa Responsibilidad?” #keepmeanonymous Itago niyo na lang po ako sa pangalang Kevin, 29 years old, taga-Cavite. Isa lang po akong simpleng ama na gusto lang ng maayos na tahanan para sa anak ko. April noong nakaraang taon nang lumipat ako sa bahay ng partner ko matapos niyang manganak sa una naming anak. Akala ko noon, bagong yugto ‘to ng buhay namin—masaya, puno ng saya, pero mali pala ako. Araw-araw na ginawa ng Diyos, pare-pareho ang routine ng asawa ko: gigising ng late, hindi aayusin ang kama, hindi maglilinis, at uupo lang sa sofa na parang may sariling mundo—nanonood ng TV o kaya’y tulala sa TikTok buong araw. Minsan 12 na ng tanghali, saka pa lang siya kikilos kapag pinagsabihan ko pa. Mga diaper ng anak namin nagkakalat sa sahig, mga pinggan sa lababo may tira-tirang ulam pa kahapon. Minsan naiiyak na lang ako—literal—dahil parang wala siyang pakialam. Ni hindi man lang naghuhugas ng kamay pagkagaling sa CR! At ‘...
Read more