NAKAKAINSPIRE ANG STORY NG ATING SENDER‼️ "Ang Lihim sa Loob ng Tricycle"

 ITAGO MO AKO SA PANGALANG Melda, lumaki sa isang maliit na baryo sa Nueva Ecija noong dekada nobenta. Bunso ako sa anim na magkakapatid. Maaga kaming iniwan ng Tatay ko dahil sa babae niya sa Maynila, kaya si Nanay na lang ang bumuhay sa amin — naglalako ng gulay sa palengke sakay ng tricycle.


Hindi ko makakalimutan 'yung mga umagang habang tulog pa ang karamihan, ginigising na ako ni Nanay para samahan siya. Doon sa tricycle, sa likod ng mga gulay, nag-aaral ako gamit ang ilaw ng poste. Walang kuryente sa bahay, kaya kung saan may liwanag, doon ako nagsusulat.


Madalas akong kutyain noon. "Anong mapapala mo sa kakaaral mo, eh wala naman kayong pambili ng sapatos?" sabi pa ng isang kaklase ko. Pero hindi ko pinansin. Sa bawat sakit ng tiyan sa gutom at bawat luhang itinago ko sa likod ng tricycle, ipinangako ko sa sarili kong makakaahon ako.


Hanggang sa isang araw, habang naglalako kami ni Nanay, may lumapit na matandang lalaki — Amerikano pero marunong mag-Tagalog. Sabi niya, "Anak, ang sipag mo. Gusto mo bang mag-aral sa Maynila? Sagot ko ang tuition mo." Para kaming nanalo sa lotto.


Doon nagbago ang lahat. Nakapasok ako sa scholarship program ng isang NGO. Natapos ko ang kursong Accounting. Naging CPA ako noong 1999. At noong 2001, nakaalis ako papuntang Canada bilang isang financial analyst.


Ngayon, ako na ang nagbibigay ng scholarship sa mga batang katulad ko noon. Si Nanay? Nasa magandang bahay na, may sariling hardin, at may driver pa. At 'yung tricycle? Nasa garahe namin, kinukupkop bilang paalala kung saan kami nagsimula.


Kung may aral man ako, ito iyon: Hindi mo kailangang manalo sa simula. Basta huwag kang susuko. Sa huli, ikaw rin ang magwawagi.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

CHINAT KO ANG BOYFRIEND NG ANAK KO‼️

CONFESSION: "INA AKO, PERO NAGKUNWARI AKONG IBA—DAHIL SA TAKOT NA MASAKTAN ANG ANAK KO." Ako si Mariz, 43 anyos, isang simpleng ina na handang isugal ang lahat para sa anak kong si Aira. Sa totoo lang, hindi ako perpektong magulang. Madalas akong mahigpit. Pero lahat ng yun, dahil lang sa takot—takot na balang araw, mabigo siya sa taong buong puso niyang minahal. Si Aira, 19, 2nd year college. Mabait, masunurin, at masayahin. Pero simula nung naging sila ni Ken, parang nag-iba ang kilos niya. Palaging naka-smile sa chat, pero palaging may lungkot sa mata. Kapag kinukumusta ko, “Okay lang po, Ma” ang sagot—pero ramdam ng isang ina kapag hindi “okay.” Si Ken... ‘yung tipo ng lalaki na magaling sa una. Magalang, sweet, laging may pasalubong. Pero minsan, 'yung mga sobrang perpekto... sila ang mas dapat bantayan. May isang gabi, nakita kong umiiyak si Aira sa kwarto. Tahimik lang siya, akala niya tulog na ako. Tinanong ko, pero nagkunwaring okay lang. Doon nagsimulang mabuo a...
Read more

ANG MISTER KONG MALIIT‼️

CONFESSION: “Bakit Ganun? May Mister na Ako, Pero Di Ko Ma-feel…” Hi Admin, itago mo na lang ako sa pangalang “Mrs. Di Maka-ungol sa Totoo.” 33 na ako, bagong kasal, at sa totoo lang—kailangan ko lang ng masinsinang payo. Huwag po sanang i-judge. Ganito kasi… mahal ko naman ang asawa ko, mabait siya, maalaga, provider—pero sa kama, Diyos ko, ibang usapan. Ang liit ng pagkalalaki niya. As in, parang mas malaki pa yung pinky ko pag galit siya. Tapos ang masakit pa… hindi niya rin alam paano gamitin. Ako pa mismo ang gumagawa ng paraan para “masatisfy” sarili ko. Oo, nag-ma-magic wand na lang ako sa CR kasi mas feel ko pa yun kaysa yung actual naming "ganap." At 'pag tapos na siya, parang patay na baterya—tulog agad, di man lang ako tinanong kung okay ako. Ang mas malala, nagpe-pretend ako. Oo, yung mga “Ahh, babe, sige pa!” kunwari lang yun. Pero proud na proud siya kasi feeling niya ang husay niya. Gusto ko tuloy minsan mag-cheat. Hindi ko sinasabi na gagawin ko—pero pumap...
Read more

TAMAD ANG ASAWA KO‼️‼️

CONFESSION: “Paano Ko Ba Mapapaayos ang Asawa Kong Parang Ayaw na sa Responsibilidad?” #keepmeanonymous Itago niyo na lang po ako sa pangalang Kevin, 29 years old, taga-Cavite. Isa lang po akong simpleng ama na gusto lang ng maayos na tahanan para sa anak ko. April noong nakaraang taon nang lumipat ako sa bahay ng partner ko matapos niyang manganak sa una naming anak. Akala ko noon, bagong yugto ‘to ng buhay namin—masaya, puno ng saya, pero mali pala ako. Araw-araw na ginawa ng Diyos, pare-pareho ang routine ng asawa ko: gigising ng late, hindi aayusin ang kama, hindi maglilinis, at uupo lang sa sofa na parang may sariling mundo—nanonood ng TV o kaya’y tulala sa TikTok buong araw. Minsan 12 na ng tanghali, saka pa lang siya kikilos kapag pinagsabihan ko pa. Mga diaper ng anak namin nagkakalat sa sahig, mga pinggan sa lababo may tira-tirang ulam pa kahapon. Minsan naiiyak na lang ako—literal—dahil parang wala siyang pakialam. Ni hindi man lang naghuhugas ng kamay pagkagaling sa CR! At ‘...
Read more