Ako si Andrea, 51 years old, taga-Cavite.
Nakita ko siya uli after 30 years… ang first love kong si Eduardo. At kahit may pamilya na ako, kahit masaya na ako sa buhay ko ngayon… bakit parang may kirot pa rin?
College days. FEU kami pareho noon. Ako 'yung tipikal na good girl, honor student, mahiyain, habang siya 'yung life of the party, madaming friends, pilyo pero matalino. Somehow, nagtagpo kami sa isang group project. Tawa siya nang tawa, at ako naman, unti-unting nahulog.
Siya ang first love ko.
Ang dami naming pangarap noon. After graduation, plano naming mag-abroad, magtayo ng maliit na business, magpakasal. Pero ilang buwan bago ang graduation bigla niya akong iniwan. Sa tawag lang. Walang closure, walang paliwanag.
Yun pala… may iba na siya. Schoolmate din namin. Sobrang sakit. Parang gumuho ang mundo ko. Ilang taon akong umiiyak, nagtatanong, bakit ako hindi pinili?
Eventually, I moved on. Lumipat ako sa Davao para magtrabaho. After years, I met a man si Eric. Mabait, simple, at higit sa lahat, tapat. Siya ang nagparamdam sa’kin ng tunay na pagmamahal. We got married, nagkaanak kami. Bumuo ako ng bagong buhay.
Pero kahit gano’n… hindi ko makakalimutan ang sakit ni Eduardo.
Fast forward to today nagkaroon kami ng college reunion sa Tagaytay. Sabi ng isang kaibigan, “Andyan si Eduardo sa kabilang room.”
Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko, pero tumayo ako. Naglakad ako papunta sa kwarto.
At pagpasok ko…
Nandun siya.
Mas tumaba, mas nagka-linya ang noo, pero siya pa rin. Pareho kaming natulala. Niyakap niya ako. Mahigpit.
Nag-usap kami ng isang oras. Mabigat. Nostalgic. Parang bumalik 'yung college days namin. Nabanggit niya na kasal siya dati sa babaeng ipinagpalit niya sa’kin. Pero naghiwalay din. Sabi niya, "Lahat ng sumunod, hindi naging tama. Ikaw lang ang tama."
At saka niya sinabi, "Sana ikaw na lang ang pinakasalan ko."
Napangiti ako… pero mahina lang.
Ang sagot ko:
“Kung ako ang pinakasalan mo, edi ako rin ang iniwan mo. Niloko. Iniwan. Nasaktan.”
Tahimik siya.
Sinabi ko sa kanya:
“Binasag mo ako dati. Pero buo na ako ngayon.”
“May asawa akong mabait, anak kong mahal ako, at buhay na masaya. Huwag mo nang sirain 'yon.”
Pagkatapos nun, ilang beses pa kami nagkausap online. Laging puno ng “what if” ang usapan.
“What if tayo pa rin?”
“What if hindi kita iniwan?”
“What if pinaglaban kita?”
Pero sa bawat tanong niya, isa lang ang sagot ko:
“Hindi ko ipagpapalit ang meron ako ngayon sa mga alaala natin noon.”
Nagpadala ako ng lumang picture sa kanya. Natagpuan ko habang nililinis ko 'yung attic. Birthday niya iyon dati lasing siya, tawa ng tawa kasama mga barkada.
Pagbalik ko ng photo sa kahon, napatingin ako sa mga lumang larawan namin.
Hawak niya kamay ko, yakap ko siya, ngumiti siya… pero nung tumingin ako sa mga mata niya…
Doon ko lang napansin: ako lang pala ang sobrang in love.
Ako lang ang may ningning sa mata. Ako lang ang humawak na parang hindi na mabitawan.
Hindi siya.
At doon ko naintindihan.
Hindi niya ako naaalala dahil mahal niya ako… kundi dahil sa kung paanong minahal ko siya.
Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay niya…
Ako lang ang nagmahal nang buo, walang kondisyon.
Pero hindi na ako 'yon.
Hindi na ako 'yung Andrea na umaasang babalikan niya.
Ako na ngayon ang Andrea na masaya sa piling ng taong hindi ako iniwan.
At kung babalik man siya, kung may pagtingin pa… hindi ko na siya kayang tanggapin.
Hindi dahil galit ako.
Kundi dahil…
tapos na ang kwento naming dalawa.
At sa puso ko, may tuldok na. Hindi na tanong. Hindi na kuwit. TULDOK.
Ito na ang katapusan.
#TotoongPagmamahal
#FirstLoveNeverDiesPeroMayHangganan
#MovingOnRealizations
Comments
Post a Comment