AKO ANG DAHILAN

Admin please hier me out! Alam Kong makasalanan akong tao at nandamay ako pero please po pakinggan niyo muna ako.

Hi admin, itago mo na lang ako sa pangalang Lara, 31 years old, taga Antipolo. Gusto ko lang mailabas 'tong matagal ko nang tinatago. Sana huwag nyo akong i-judge. Gusto ko lang humingi ng payo… kasi hindi na ako matahimik.

14 years ago, I was 17. College freshman ako noon. Maayos ang buhay namin, hindi marangya pero may-kaya naman. Papa ko OFW at si Mama naman housewife. Mabait si Mama pero sobrang istrikta lalo na pagdating sa lalaki. Lagi niyang sinasabi, “Ang dangal mo, ‘yan lang ang puhunan mo.”

Pero sa kabila ng lahat ng payo niya, nagkamali ako.

Nabuntis ako nung panahong 'yon. Ang lalaking nakabuntis sa’kin? Naging boyfriend ko for six months pero nung nalaman niyang buntis ako, bigla na lang siyang naglaho na parang bula. Wala akong matakbuhan. Takot na takot akong sabihin kay Mama. Hindi ko kayang sirain ang tiwala niya. Hindi ko kayang makita siyang masaktan o mapahiya sa pamilya namin.

Dahil sa takot, nagdesisyon akong mawala ang bata. Sa tulong ng isang kaibigan, nakahanap ako ng lumang hilot sa kabilang barangay. Gusto ko siyang bayaran pero tumanggi siya, sabi niya, “Basta panindigan mo ‘yan sa konsensya mo.” Akala ko pagkatapos no’n, magiging okay na. Akala ko matatapos doon ang lahat.

Pero hindi.

Nung nagsimula akong magdugo at mawalan ng lakas, dinala ako ni Mama sa ospital. Tinatanong niya kung ano ang nangyari, pero hindi ko masabi ang totoo. Nung umabot na sa punto na kailangan ko nang magpaliwanag, nagsinungaling ako. Sabi ko, “Ma… binigyan po ako ni Tita Liza ng inumin… tapos after no’n sumakit na tiyan ko.”

Alam ko kasalanan ko, pero that moment, gusto ko lang iligtas ang sarili ko sa kahihiyan. At pinaniwalaan ako ni Mama.

Galit na galit siya kay Tita Liza. Sinugod niya ito, sinabihan ng masasakit na salita. Pinagbawalan akong makipagkita o makipag-communicate sa kanya. At mula noon, hindi na sila nag-usap. As in 14 years na silang hindi nagkikibuan. Ni isang family reunion, wala sila pareho. Ang dating mag-bestfriend na magkapatid, ngayon para na silang magkaaway.

At ako?

Ako ang dahilan.

Ako ang ugat ng lahat.

Ako ang sinungaling.

Araw-araw dalang-dala ko 'tong kasalanan ko. Tuwing nakikita kong nakatingin si Mama sa lumang litrato nila ni Tita, parang gusto ko nang aminin lahat. Pero natatakot ako. Baka lalo lang silang masaktan. Baka itakwil ako ni Mama. Baka sabihan niya akong duwag at walang puso.

Pero hanggang kailan ako magtatago sa kasinungalingan?

Nitong huling birthday ni Mama, nakita ko siyang umiiyak mag-isa habang hawak yung lumang necklace na bigay ni Tita. Parang ang sakit-sakit sa dibdib. Sobrang bigat. Hindi ko na alam kung tama pa bang manahimik ako.

May isa pa akong kinatatakutan… baka darating ang araw na wala na si Tita o si Mama at hindi ko na sila mabibigyan ng pagkakataong magkabati.

Gusto ko silang pag-ayusin. Gusto kong itama ang pagkakamali ko. Pero hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung kaya pa nilang patawarin ang isa’t isa... at ako.

Kaya sa lahat ng makakabasa nito, lalo na sa mga mommy na may anak na teenager please, kausapin nyo sila. Wag puro galit, wag puro sermon. Minsan kasi, ang takot naming masermonan ay mas malaki pa kaysa takot naming gumawa ng tama.

At sa mga kagaya kong nagkamali, anong gagawin ko? Paano ko aayusin ‘tong gulo na ako mismo ang gumawa? Hindi ko na po kaya itago. Gusto ko nang mapatawad. Gusto ko na rin silang magkaayos.

Anong dapat kong gawin? 😭

(Open for advice. Please be kind.)