Grabe nuh pokoyo gusto ko na din talaga maging Bula na pagpinutok mo sa kamay ay mawawala na.
Hi Pokoyo, itago mo na lang ako sa pangalang Mae, 26 years old, taga-Tarlac. Hindi ako mayaman. Hindi rin ako kagandahan kung sa pamantayan ng lipunan ang pagbabasehan kayumanggi ang balat, simple lang manamit, at madalas nakapusod lang ang buhok. Pero totoo akong magmahal.
Si Mark ang unang lalaking minahal ko ng sobra. Mula pa lang sa panliligaw niya, sobrang sweet na siya. Hatid-sundo ako kahit malayo ang trabaho niya, lagi niya akong ipinapakilala bilang “baby” niya sa mga tropa. Tanda ko pa noong monthsary namin, niluto niya ako ng paborito kong adobo kahit hindi naman siya marunong magluto sunog nga lang, pero kinain ko pa rin kasi effort ‘yun eh Pero konti lang.
Proud siya sa akin dati. Lagi niya akong nilalambing, kahit pawisan ako galing trabaho, kahit hindi ako nakapag-makeup. Sabi niya, "Ikaw pa rin ang pinakamagandang babae sa mundo ko."
Pero lahat ng ‘yun, natapos.
Nagbago ang ihip ng hangin nang makilala niya si Joyce maputi, maganda, laging nakaayos, anak ng may-ari ng bagong salon sa bayan. Nalaman ko na lang na sila na, isang buwan matapos kaming mag-break. Ang sabi niya, “Kailangan ko ng bagong simula. Humihingi siya ng space".
Shortcut ko nalang admin para hindi masyadong mahaba.
Masakit. Pero mas masakit pa ang sumunod…
Ang mga kapitbahay naming Marites, parang vultures.
Nag-umpisa ‘yan isang gabi habang bumibili ako ng suka sa tindahan ni Aling Nora. Pagkaliko ko sa kanto, dinig ko na agad ang hagikhikan ng mga “tambay sa bingohan.” Akala siguro nila hindi ko maririnig. Narinig ko pa ngang sinabi ni Aling Sima:
> “Eh kasi ‘yan si Mae, hindi marunong mag-ayos. Ang lagkit ng buhok o! Tapos suot laging daster. Natural, magsasawa talaga lalaki diyan.”
Sabay tawa ng lahat. Akala mo comedy show ang pinag-uusapan nila ang puso ko pala.
Hanggang sa barangay fiesta, may kumalat pang kwento na nag-aagawan daw kami ni Joyce. Wow, sinong nagsabing papatulan ko ang kabit?!
Kahit saan ako magpunta, parang may matang nakatitig, tenga’t bibig na nag-aabang ng bagong balita tungkol sa akin. Nagmistula akong kontrabida sa kwentong hindi ko naman sinimulan.
Hindi ako makalaban, Pokoyo. Wala akong pera. Wala akong koneksyon. Wala rin akong ibang tahanan kundi ang maliit naming paupahang kwarto na luma na at may tagpi-tagping kurtina. Hindi ko rin kayang iwan ang nanay ko. Kaya tiis-tiis lang, kahit ang respeto ko sa sarili ko, tila unti-unting kinakain ng mga tsismis na gawa ng taong walang ginawa kundi mag-obserba ng buhay ng iba.
Ang pinakamasakit? Yung ako na ang niloko, ako pa ang napasama. Ako pa ang pinagtulungan, ginawang tampulan ng biro at panglalait. Habang sila, kumakain ng chichirya habang nilulunod ang gabi sa ingay ng bingo at usapang wala namang saysay.
Pero ngayon, may gusto akong sabihin:
Para sa lahat ng tsismosa at mapanghusga
Hindi ninyo alam ang buong kwento. Hindi ninyo alam kung ilang gabi akong umiiyak, o kung ilang beses kong kinuwestyon ang sarili ko kung may mali nga ba sa ‘kin. Hindi niyo alam kung paano ko pinilit bumangon, ngumiti, at magpanggap na okay ako habang unti-unting binabasag ng tsismis ang pagkatao ko.
Ang pagiging kayumanggi ko ay hindi kahinaan. Ang pagiging simple ko ay hindi kabawasan sa kakayahan kong mahalin. Ang hindi pag-aayos ko ay hindi lisensya para husgahan ninyo ako.
Masakit man, pero salamat. Dahil sa inyo, mas natutunan kong pahalagahan ang sarili ko, hindi para sa lalaki, kundi para sa akin. Mas nakita ko kung sino ang tunay na tao at kung sino ang mga dapat iwasan.
Kaya kung may binabasa man kayong ganito, at nakaka-relate ka huwag mong hayaang sirain ka ng ingay ng paligid. Hindi mo kailangan maging maputi, maganda, o sosyal para mahalin nang totoo.
At para sa mga Marites? Baka oras na para ayusin ang sariling buhay kaysa ipagkalat ang mali ng iba. Dahil balang araw, baka tsismis na rin ang bumangga sa inyo… at baka hindi kayo kayaning dalhin.
Binabalak ko din mag-dating app para mahanap ng AFAM😢
– Mae
“Hindi lahat ng simple, mahina. Minsan, sila pa ang may pinakamalakas na loob magpatawad kahit sila ang binastos.”
Comments
Post a Comment