Baka gusto niyo din itry✌️
Hi, gusto ko lang i-share ‘to. Hindi para humingi ng simpatiya o para husgahan niyo ako, kundi para lang mailabas ko.
Ako si Mark, 28 years old, isang civil engineer dito sa Quezon City. Maayos ang trabaho ko, kumikita nang sapat, may sariling condo sa may Cubao, may sasakyan, at masasabi mong “okay” ang buhay ko sa panlabas. Pero sa totoo lang, ang tagal ko nang may mabigat na pakiramdam yung tipo bang kahit anong ayos mo sa buhay, may parte pa rin sa loob mo na parang hungkag.
Single ako for almost three years na. ‘Yung huling relasyon ko, iniwan ako after 5 years. Akala ko siya na. Matagal akong hindi naka-recover, and to be honest, hindi ko na rin masyadong sinubukan. Lumalalim yung gabi, lumalalim din yung lungkot. Gusto ko lang ng yakap. Yung simpleng yakap na hindi humihingi ng kapalit. Yung feeling na kahit isang oras lang, may taong nandyan, tahimik lang, pero ramdam mong buhay ka pa.
One night habang naka-scroll ako sa FB, may nagpop-up na ad tungkol sa “Professional Cuddling”. Curious ako, so nag-search ako. May legit pala may website, may reviews, may mga profile pa ng cuddler. At first natawa ako. I mean, babayaran mo para lang may yumakap sayo? Pero habang tumatagal, nari-realize kong hindi siya biro. Kasi minsan, mas mabigat pala ‘yung emotional needs kesa sa physical.
Nag-browse ako sa website. May mga rates ₱1,000 to ₱5,000 per day. Medyo may kamahalan, pero hindi rin siya bastos. Walang $€xual implications. Pure cuddling lang. Nakita ko ‘yung profile ni Cheska 24 years old, soft features, warm smile, may background siya sa psychology. I messaged her. Maayos siyang kausap, very professional. Sinabi niyang may consent-based approach sila, at pwede kong itigil anytime if I feel uncomfortable. After two days, nag-set kami ng schedule. ₱4,500 for one day. Medyo mahal, pero sabi ko sa sarili ko, one time lang naman.
Dumating si Cheska sa condo ko, naka-mask pa. Maayos manamit, simple, hindi provocative. Nag-hi lang kami, tapos tinanong niya kung okay lang akong hawakan, kung gusto ko sa couch o sa bed. Pinili ko ‘yung couch. Naupo kami. Nung una, awkward. Pero nung niyakap na niya ako… ewan. Parang may humigop ng bigat sa dibdib ko. Tahimik lang kami. Hawak niya kamay ko. Nakahilig ako sa balikat niya. Walang malisya. Walang kahit anong bastos. Pero ramdam ko ramdam kong may taong andiyan.
Hindi ko alam anong nangyari, pero napaiyak ako. Tahimik lang. Hinaplos lang niya buhok ko. No judgment. Wala siyang sinabi. Pero ramdam ko, naiintindihan niya ako.
After an hour, tumayo siya, ngumiti at nagpasalamat. Hindi ko na siya pinigilan. I paid. She left.
Ngayon, ilang araw na ang lumipas. Hindi ko alam kung ano nararamdaman ko. Parang ang babaw na lalaking 28 years old, engineer, may maayos na buhay… pero nagbayad para may yumakap sa kanya. Pero sa isang banda, pakiramdam ko ‘yun na yata ang pinaka-totoo kong naramdaman nitong mga nakaraang taon.
Minsan kasi, hindi mo na kailangan ng sex o relasyon. Minsan, yakap lang. Yung tipong may magpapaalala sayo na tao ka pa rin. May halaga ka pa rin. Na kahit saglit lang, may init pa ring nagmumula sa ibang tao… at hindi galing sa cellphone o computer screen mo.
Hindi ko alam kung uulitin ko pa. Pero isang bagay ang sigurado: hindi ko ikinahihiya na naging mahina ako nung gabing ‘yon. Kasi sa totoo lang, minsan sa kahinaan, doon mo lang mararamdaman na buhay ka pa.
— Mark, 28
Civil Engineer
Quezon City
Comments
Post a Comment