Ang Sipilyo ng Roommate ko

Hi Pokoyo,

Itago mo na lang ako sa pangalang Rica, 23 years old, nakikitira sa isang boarding house dito sa Sampaloc, Manila. Fourth year college student ako, at dahil sa tipid mode ang lola mo, naghahanap ako ng mura at walking distance sa school. Kaya ayun, boarding house life ang peg.

Kasama ko sa room si “Mara”  mas matanda siya sa’kin ng isang taon, pero Diyos ko po… para akong nanay niya sa loob ng kwarto.

Sa totoo lang, nung una okay kami. Mabait siya, madaldal, parang ate-atehan. Pero nung lumipas ang ilang linggo, dun ko nakita ang tunay niyang kulay.

Burara. Tamad. Walang pakialam.

Yung mga pinggan niya, itatambak lang sa lavatory, minsan isang linggo pa bago hugasan. Ang mga panties niya, isinasampay lang kung saan-saan minsan nasa gilid ng electric fan, minsan sa likod ng pinto, at minsan… sa ibabaw ng laptop ko. Gusto ko siyang sabunutan, pero syempre, civil tayo. Hanggang buntong-hininga lang muna.

At ‘eto pa  may isang beses, pag-uwi ko galing klase, naamoy ko agad yung amoy ng napkin. As in. Hindi ako mapakali. Lumingon ako sa kama niya… at ayun!

Nakapatong lang sa gilid ang ginamit niyang sanitary napkin, nakabalot lang sa tissue pero hindi pa itinapon. Para akong sasabog sa inis pero wala akong lakas ng loob magdrama. Tiniis ko.

So eto na ang totoong kwento…

Gabi yun ng Sabado, may lakad ako.

May date ako aaminin ko, ilang linggo ko ring hinintay yun. Gusto ko magmukhang fresh, presentable, at syempre… clean girl aesthetic. Problema, pagtingin ko sa sapatos kong white sneakers… may putik. Marumi. Para akong sinapian ng stress. Wala akong brush, wala akong time bumili, wala ring ibang tao sa boarding house na pwedeng mahiraman.

Hanggang sa napatingin ako sa toothbrush ni Mara.

Nasa loob ng cup na kulay blue, katabi ng toothpaste at ng facial wash niya. Pink yung toothbrush niya, medyo luma na, may buhok pa minsan sa bristles (ew, I know, she’s gross like that). Pero sa mga oras na ‘yon, parang sinag ng liwanag ang toothbrush na ‘yon.

Wala akong choice.

Kinuha ko. Pinagmasdan ko muna saglit. Tapos, dala ko na agad sa banyo ang sapatos ko.

Nilagyan ko ng kaunting sabon, tapos… ayun. Brush kung brush. Singtapang ng naglilinis ng CR.

Yung mga gilid ng sapatos, ‘yung ilalim, pati yung part na may stain sa harapan  binanatan ko ng toothbrush niya. At alam mo, effective. Sobrang linis. Parang brand new.

Pagkatapos, binanlawan ko. Pinatuyo ko sa tissue. Pinagpag ko ng konti.

At siyempre… ibinalik ko sa cup na parang walang nangyari.

Kinabukasan, habang nagkakape ako, pumasok si Mara sa banyo. Rinig ko pa ang kanta niya habang nagto-toothbrush.

At ako?

Nakatitig lang ako sa kanya mula sa dining area, habang dahan-dahang umiinom ng mainit kong kape.

May kaunting guilt. Pero mas lamang ang pakiramdam na… ewan ko, parang justice. Parang power trip. Parang ako si karma.

Hanggang ngayon, hindi niya alam.

At araw-araw niya pa rin ginagamit yung toothbrush na ‘yon.

Di ko alam kung dapat ko nang palitan yun bilang kabayaran sa “kasalanan” ko  o kung hayaan ko na lang siyang matutong tumulong sa gawaing bahay.

Hindi ako proud dito. Pero hindi rin ako magsisisi.

Minsan kasi, kailangan nilang matikman ang natural consequences ng pagiging tamad at burara.

At ngayong nailabas ko na to, parang ang gaan sa pakiramdam.

Sana sa susunod, matuto na siyang maghugas ng pinggan, magtapon ng napkin, at huwag iwanan ang sipilyo niyang parang public property.

— Rica