Hi Pokoyo, itago niyo na lang ako sa pangalang Diane, 17 years old. Hindi ko alam kung tama ba itong ginagawa ko ang magsumbong, ang umamin, ang maglabas ng damdamin sa isang public page. Pero gusto ko na lang sumubok. Kasi minsan, kahit hindi mo kakilala ang taong pinagsasabihan mo, mas naiintindihan ka pa nila kesa sa mismong pamilya mo.
Babae ako. At mahal ko ang isang tomboy.
Oo, tomboy siya si Elle Pero tinatawag ko siyang Elliot. At sa loob ng anim na buwang pagtira namin sa iisang bubong, doon ko lang naranasan kung paano mahalin ng totoo. Si Elle ay hindi lang basta mabait matino, may prinsipyo, at mayaman. May sariling kotse, may sariling bahay, at kahit na anak-mayaman siya, hindi niya ipinagyayabang. Responsable siya sa lahat ng bagay. Hindi siya katulad ng mga lalaking nakilala ko hindi nananakit, hindi sinungaling, hindi bolero.
Pero may isang malaking problema…
Ang pamilya ko.
Sobrang relihiyosa ang pamilya ko. Ang tatay ko ay miyembro pa ng Sangguniang Bayan dito sa Pampanga. Ang nanay ko naman ay aktibong miyembro ng simbahan, palaging nasa prayer meeting, palaging nagro-rosaryo, palaging nagtuturo sa akin ng “tamang daan.”
Ang hindi nila alam, hindi lang lalaki ang kayang magmahal ng babae.
At isang linggo lang ang nakaraan, bumagsak ang langit sa akin.
Nahuli nila ang mga messages namin ni Elle. May screenshot pa sila ng pictures naming dalawa na sweet sa isang private album sa phone ko. Gabi-gabi na raw akong sinungaling, at kung ano-ano pa ang binato nila sa akin.
Pinatawag ako ni Papa, tahimik lang siya noong una. Akala ko makikinig. Akala ko, bilang ama, tatanggapin niya ako.
Pero hindi.
"Wala kang karapatang ipahiya ang pangalan natin. Anak ako ng Diyos, at anak kita! Hindi ako papayag na marumi ang apelyido natin dahil lang sa kalandian mo sa kapwa babae!"
Yun ang mga salitang tumatak sa isip ko.
At ang mas masakit? Pinagbawalan nila akong mag-aral.
Sabi nila, “Kung ayaw mong hiwalayan ang tomboy na ‘yan, humanda ka. Hindi ka na namin susuportahan sa pag-aaral. Alisin mo ‘yan sa buhay mo o lumayas ka sa pamamahay na ‘to.”
Hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Akala ko may karapatan akong magmahal. Akala ko kapag masaya ka, sapat na yun para tanggapin ka ng pamilya mo.
Pero hindi pala.
Ngayon, nakikitira ulit ako kay Elle. Tinanggap niya ako, kahit siya pa yung “ayaw” ng pamilya ko. Ang sakit isipin na siya yung hindi kaano-ano ko pero siya yung nagbibigay ng tunay na tahanan. Samantalang ang pamilya kong dugo’t laman ko, sila yung unang tumalikod sa akin.
Pero sa gabi po, kapag nag-iisa ako, hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko:
Mali ba talaga akong magmahal ng kapwa ko babae? Masama ba akong anak?
Hindi ba puwedeng sabay? Hindi ba puwedeng mahal ko ang pamilya ko at si Elle? Pero bakit parang kailangang pumili? Bakit ganito kabigat para sa isang kagaya kong 17 pa lang?
Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko alam kung may patutunguhan ‘to. Pero sana… sana may makarinig sa akin. Sana may makaintindi.
Anong gagawin niyo kung kayo ang nasa sitwasyon ko?
Tama bang ipaglaban ang pagmamahal kahit buong pamilya mo ang mawawala?
—Diane 💔
Comments
Post a Comment