Hindi ko alam kung bakit ako nagsusulat ngayon. Siguro dahil hanggang ngayon, dinadala ko pa rin ‘yung bigat na naramdaman ko nung isang gabi. Ako si Mylene, 29 years old, single mom ng isang batang babae na anim na taong gulang. Si Lia ang pangalan niya masayahin, madaldal, at sobrang sweet. Pero kahit gano’n siya ka-lambing, may nasabi siyang hindi ko makakalimutan habang buhay.
Pagod ako nun. Galing trabaho, basang-basa ng ulan, tapos walang tigil ang reklamo ng boss ko buong araw. Pagdating sa bahay, gusto ko lang mahiga sa sofa, humilata, at mag-scroll sa TikTok para kahit papano, mawala ‘yung stress.
Si Lia, nasa tabi ko lang noon. Tahimik siyang nagkukulay sa coloring book niya. Paminsan-minsan ko siyang tinitingnan, pero mas tutok ako sa phone ko. Bigla na lang niyang sinabi, "Mama, mas mahal mo ba ‘yung cellphone mo kaysa sa ‘kin?"
Natawa ako. Akala ko nagbibiro siya. Pero seryoso ang mukha niya. Walang halong ngiti, walang kalabit. Diretso. Matapang. Parang hindi siya anim na taong gulang.
Tinanong ko siya, “Bakit mo naman nasabi ‘yan, anak?”
Ang sabi niya, "Kasi tuwing nagsasalita ako, hindi mo ako tinitingnan. Pero lagi mong tinitingnan ang phone mo."
Ramdam ko ‘yung pagkalunod ng puso ko sa sakit. Hindi siya galit. Hindi siya umiiyak. Wala siyang reklamo. Parang tanggap na niya. Isang simpleng obserbasyon ng isang batang sabik sa atensyon ng nanay niya.
Tahimik ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Tinanong ko siya ulit kung totoo ba ‘yon, at tumango lang siya habang sinusundan ng isang buntong-hininga. Sabi niya, "Okay lang, Mama. Alam ko pong pagod ka. Naiintindihan ko. Miss lang kita minsan."
Miss lang kita minsan.
Mga salitang bumiyak sa dibdib ko.
Nilapag ko ang cellphone ko. Hindi ko na kayang magkunwari pa. Hindi ko na kayang i-scroll pa ang mga walang kwentang video habang ‘yung anak ko, nasa tabi ko lang, nagbabakasakaling pansinin ko. Naglaro kami ng board game. Tumawa siya. Sa wakas, nakita ko ulit ‘yung liwanag sa mga mata niya na matagal ko na palang hindi nabibigyan ng atensyon.
Pero pagkatapos no’n, nang makatulog siya, nagkulong ako sa banyo. Umiyak ako. Parang bata. Hindi dahil sa pagod. Hindi dahil sa stress sa trabaho. Umiyak ako dahil nasaktan ko ‘yung taong dapat ko sanang iniingatan nang higit pa sa kahit anong bagay sa mundong ‘to.
Sa simpleng tanong niya, napagtanto ko kung gaano na ako ka-absent sa buhay niya. Oo, physically present ako. Nasa bahay. Kasama niya sa kwarto. Pero emotionally at mentally, wala ako.
Na-realize ko, hindi ako pinalaking ganito ng mama ko. Nung bata ako, kahit gaano siya ka-busy, sinisigurado niyang mararamdaman ko ‘yung pagmamahal niya. Pero ako? Ako na may mas maraming resources ngayon, ako pa itong nalulunod sa cellphone, likes, at reels na hindi naman importante sa dulo.
Hindi ko alam kung anong klaseng ina ang nagiging ako, pero alam ko nang hindi ko gusto ang sarili ko ngayon. Ayokong lumaki si Lia na may tanong sa puso niya kung mahal ko ba talaga siya. Ayokong dumating ang araw na ‘yung tanging alaala niya sa akin ay ‘yung likod ng cellphone ko.
Simula noon, tuwing uuwi ako, nilalagay ko na ang cellphone sa drawer. Iniingatan ko ‘yung mga oras kasama siya. Binibilang ko ‘yung mga tawa niya, kinukuwento niya ang araw niya, at sa bawat sagot ko, sinisigurado kong nararamdaman niyang nariyan ako.
Hindi ko na mababawi ‘yung mga gabing inuna ko ang cellphone. Pero sisiguraduhin kong wala nang susunod pa. Dahil si Lia, siya ang mundo ko. At gusto kong iparamdam ‘yon sa kanya, araw-araw.
Sa mga katulad kong nanay, minsan kasi akala natin sapat na ang presensya. Pero hindi lang katawan ang kailangan ng anak natin. Kailangan nila ng atensyon. Ng mata. Ng puso. Huwag nating hayaan na isang simpleng tanong ang gumising sa atin
baka sa huli, wala na tayong pagkakataon para itama pa.
— Mylene, isang inang natutong bumitaw sa cellphone para sa anak na siyang tunay na mahalag
a.
Comments
Post a Comment