Hi Pokoyo, ako nga pala si Cheska, 19 years old. Kakabreak lang namin ng boyfriend ko na si Rico, 24 years old. Hindi ko na talaga kaya, and ngayon lang ako nagkalakas ng loob na ikwento ‘to kasi kahit tapos na kami, parang may bigat pa rin sa dibdib ko.
Nung una, sweet si Rico. Maalaga, palabiro, and mukhang may direction sa buhay. May trabaho siya sa isang logistics company, sumasahod ng mga ₱27,000 kada buwan. Okay na sana eh, hanggang sa nagsimula na siyang mangutang nang mangutang. Kesyo daw gusto niya i-improve ang credit score niya. So ayun, apply ng loan dito, hulugan ng cellphone doon, bili ng gadgets, appliances, kahit hindi naman kailangan. Sabi niya, “Pag may utang ka tapos binabayaran mo ng maayos, tataas credit score mo.” Okay fine, sige, kung yan ang goal mo.
Pero guess what? Umabot sa point na ₱22,000 na yung monthly utang niya. Imagine that halos buong sweldo niya, pambayad utang na lang.
At first, okay pa, pero unti-unti, ako na yung nagsusuffer. Tuwing magde-date kami, ako palagi nagbabayad. Kahit Jollibee lang yan or milk tea, ako pa rin. Gas? Ako rin. Toll fees? Syempre ako ulit. Dumating pa sa point na nagparinig siya ng regalo, gusto niya bagong headphones worth ₱4,000. Birthday niya daw. Syempre ako na naman ang bumunot ng wallet.
Minsan nga nagjoke siya, “Baka naman gusto mong tulungan ako magbayad ng utang.”
Sabi ko, “Ha? Eh asawa ba kita?”
Tumawa siya pero halatang na-offend. Tapos sabi niya, “Eh diba dun naman tayo papunta?”
Napangiti na lang ako pero deep inside, parang may mali.
As time passed, naging irritable na siya. Lahat ng bagay kinaiinisan niya. Late ako ng five minutes sa usapan, nagagalit. Minsan tatawag siya ng lasing tapos magdadrama "Wala na kong pera, wala na kong gana, anong silbi ko?” Syempre bilang girlfriend, iintindihin mo. Pero habang tumatagal, ako na lang palagi ang umuunawa. Ako na lang ang nagbibigay. Ako na lang ang umaalalay.
Pero paano naman ako?
Wala na akong peace of mind. Tuwing may sahod ako sa part-time job ko, parang naririnig ko na boses niya:
“Pwede mo ba akong ipahiram muna ng ₱1,000?”
“Gas lang ‘to, babe. Next week babawi ako.”
Pero hindi siya bumabawi. Kailanman.
Tapos ang masaklap, kahit ganun na nga ako kabait, ako pa yung binubungangaan. Napapansin ko na halos wala na siyang pasensya. Parang galit siya sa mundo, at ako yung punch bag niya. Isang beses, nag-away kami dahil hindi ko siya nasamahan mag-renew ng license niya. Sabi niya, “Kung mahal mo talaga ako, uunahin mo ko sa lahat.”
Yun ang nagpagising sa akin.
Mahal ko siya, oo. Pero hindi ko obligasyon bayaran ang mga kagaguhan niya. Hindi ko trabaho punan ang mga irresponsibilidad niya. At hindi ibig sabihin na babae ako, ako na dapat ang magtiis at magpaubaya.
So I ended it.
Sinabi ko sa kanya, “Kaya mo ‘yan. Hindi mo ako kailangan para magbayad ng utang mo. Kung gusto mong umayos ang buhay mo, gawin mo nang mag-isa. Kasi ako, pagod na. Hindi kita iniwan dahil sa utang mo, iniwan kita dahil ginamit mo ako.”
Umiiyak siya habang kausap ako, pero wala na akong naramdamang awa. Kasi ilang buwan na rin akong umiiyak na tahimik. Ilang beses ko na ring tinanong sarili ko kung mali ba akong mahalin siya.
Pero ngayon, alam ko na:
Hindi ako ATM.
Hindi ako sponsor.
At lalong hindi ako ang solusyon sa mga pagkakamali ng isang lalaking ayaw matuto.
Oo, iniwan ko siya. At kahit minsan parang may guilt akong nararamdaman, I always remind myself ako yung sinagad, ako yung nilamon, pero ako rin yung bumangon.
Sa mga katulad kong babae na nahulog sa lalaking hindi pa ready sa tunay na buhay tandaan niyo ‘to:
Mahal ka niya hindi kung gaano ka kadalas magbayad, kundi kung gaano ka niya pinoprotektahan.
Kaya huwag kang matakot iwan ang lalaking ginagamit ka lang habang siya mismo, hindi ginagawa ang parte niya.
— Cheska, former girlfriend, not your
bank account. 💔
Comments
Post a Comment