Hi Pokoyo, itago mo na lang ako sa pangalang Daniel, 37 taong gulang, isang ama ng tatlong anak, at kasal na ako sa asawa kong si Grace sa loob ng labindalawang taon. Nakatira kami sa Laguna. Sa paningin ng iba, buo ang pamilya namin masaya, komportable, maayos. Pero ang totoo, may itinatago akong lihim na unti-unti nang kumakain sa loob ko.
Simula pa lang ng taon, nagsimula akong makaramdam ng malalim na pagkalito sa sarili ko. Akala ko, lilipas lang. Sinubukan kong itanggi, pinilit kong maging normal, maging "lalaki" sa paningin ng iba. Nakiki--p@gt@_l_k pa rin ako kay Grace, para lang walang magduda. Pero habang ginagawa ko 'yon, mas lalo kong nararamdaman na hindi ko na siya minamahal sa paraang dapat.
Hanggang sa dumating ang isang gabi na tuluyang nagbago ang lahat.
Family reunion 'yon. Naroon din ang kapatid niyang si Joel oo, ‘yung openly gay niyang kapatid na lagi kong pinagtatawanan dati. Ilang beses ko nang sinabi kay Grace, “Huwag mong dalhin ‘yang bakla mong kapatid dito, baka kung ano pa matutunan ng mga bata.” Pero sa likod ng lahat ng iyon... ako pala mismo ang may tinatago.
Hindi ko alam kung paano nagsimula. Basta isang gabi, nagkayayaan uminom. Naging totoo ang mga tanong, naging bukas ang mga tingin. Nagkatitigan. At sa isang iglap, may nangyari sa amin ni Joel.
Hindi ko alam kung paano ko ilalarawan ang pakiramdam. Pero sa unang pagkakataon, pakiramdam ko... ako si Daniel. Walang takas, walang pagtatago. Totoo ako. Hindi ako nagsisisi pero natakot ako.
Simula noon, naging palihim ang lahat. Dalawang buwan na kaming may relasyon ni Joel. Sa bawat gabi na kasama ko siya, nakakaramdam ako ng kapayapaan, ng koneksyon na hindi ko kailanman naramdaman sa buong buhay ko. Pero bawat uwi ko sa bahay, parang multo akong nakatayo sa tabi ng pamilya ko.
Hindi ako makakain. Hindi ako makatulog. Lagi akong balisa. Lalo na’t si Grace, walang kaalam-alam. Niyayakap niya ako, hinahalikan, binibigyan ng pagmamahal… habang ako, wasak sa loob.
Masakit. Hindi lang para sa kanya pati para sa akin. Ayokong sirain ang pamilya namin. Ayokong masaktan si Grace. Pero ayoko na rin mabuhay sa kasinungalingan. Hindi na ako makahinga. Hindi ko na kayang itago na ang lalaking mahal ko... ay ang kapatid niya.
Wala akong ideya kung paano ko ito sasabihin. Wala akong ideya kung paano magsisimula. Pero alam ko, darating din ang araw. Kasi ang totoo, kahit mahal ko si Grace bilang ina ng mga anak ko… hindi na ako in love sa kanya. At habang tumatagal, lalo akong nauubos.
Hindi ko ginawa ito para lang sa sarap. Hindi ako nakipaglaro ng damdamin. Pero kung may isa mang bagay na natutunan ko… totoo ang sarili ko kapag kasama ko si Joel.
Pero gaano katinding kasalanan ang katotohanang minahal ko ang taong hindi ko dapat mahalin?
Patawad, Grace. Patawad, mga anak ko. Pero bago ako tuluyang masira, kailangan kong maging totoo.
Ako si Daniel. Isa akong ama, asawa… at isang lalaking matagal nang itinago ang tunay na sarili.
Comments
Post a Comment