IKAW ANG NANAY KO

KAGAGAWA ko lang itong FB na ito para lang isend ang confession ko. Hindi ko na maipaliwanag ang aking nararamdaman pero gusto Kong ilabas kasi ang tagal ko na itong kinikimkim.

Hi Pokoyo,

Itago niyo na lang po ako sa pangalang Mika, 27 years old, taga Caloocan. Gusto ko lang ibahagi ang pinakamadilim at pinakapait na bahagi ng buhay ko… isang kasalanan na ilang taon ko nang kinikimkim.

Labing siyam ako noong nalaman kong buntis ako. Working student ako noon, at ang ama ng dinadala ko ay isang lalaking hindi handa sa responsibilidad. Umalis siya nang malaman ang tungkol sa pagbubuntis ko. Wala akong masabihan, ni hindi ko masabi sa magulang ko dahil strikto sila at siguradong itatakwil nila ako.

Lumipas ang mga buwan na mag-isa lang akong nagbubuntis. Wala akong suporta, walang masandalan. Lahat ng takot, lahat ng pagkalito, tiniis ko mag-isa. Hanggang sa dumating ang araw ng panganganak ko sa isang pampublikong ospital sa Maynila hindi halata ang tyan ko parang normal lang hindi ko din alam kung bakit siguro dahil slim ako.

Nang una kong makita ang sanggol, ang cute-cute niya… pero hindi ko siya kayang tingnan ng matagal. Parang may pader sa pagitan namin. Parang hindi ko kayang yakapin ang katotohanan na ina na ako, na may isang nilalang na nakaasa sa akin. Ilang araw lang ang lumipas, at dinala ko siya sa terminal ng bus sa Cubao. Nilagay ko siya sa isang storage locker, balot sa makapal na kumot.

Binura ko ang lahat ng alaala tinapon ko ang susi ng locker sa basurahan malapit sa labasan. Umuwi ako na parang wala lang, pero sa loob ko, wasak ako. Gabi-gabi akong umiiyak, kinakausap ang sarili, tinatanong kung anong klaseng tao ako.

Lumipas ang limang taon. Nagbago na ang buhay ko. May trabaho na ako, stable na kahit papaano. Pero isang araw, sa hindi inaasahang pagkakataon, bumaba ako ng bus sa Cubao sa mismong lugar kung saan ko iniwan ang anak ko. Para akong sinampal ng nakaraan. Lumingon ako sa paligid at napansin ko ang isang batang lalaki, mga lima o anim na taon ang edad. Nakatayo siya sa harap ng lumang storage lockers.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko, nilapitan ko siya.

“Saan ang nanay mo?” tanong ko.

Hindi siya sumagot. Nakatalikod lang siya at parang wala sa sarili. Lumapit pa ako.

“Anak, nawawala ka ba? May kasama ka ba?”

Bigla siyang humarap.

Nanigas ang katawan ko. Para kong nakita ang sarili ko sa kanya ang hugis ng mata, ilong, at labi. Umabot siya sa braso ko, hinawakan iyon, at sumigaw…

“IKAW ANG NANAY KO!”

Nalaglag ang bag ko. Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko noon takot, hiya, guilt, lahat ng emosyon sabay-sabay. Tumakbo ako palayo. Hindi ko alam kung anino lang ba ng konsensya ko ang batang ‘yon, o totoo siyang tao. Binalikan ko siya pero wala na siya roon.

Hanggang ngayon, gabi-gabi ko pa rin siyang napapanaginipan. Minsan gising pa ako at pakiramdam ko may nakatingin sa akin sa sulok ng kwarto.

Kung may isang bagay akong natutunan ang kasalanan, gaano man ito itago, babalik at babalik sa’yo. At minsan, sa paraang hindi mo inaasahan.

Kaya sa mga babaeng dumaraan sa parehong sitwasyon huwag ninyong hayaang kainin kayo ng takot. Maghanap kayo ng tulong. May mga taong makikinig, tutulong, at iintindi. Huwag ninyong hayaang ang desisyon niyong sandali lang ay habambuhay ninyong pagsisihan.

Hanggang ngayon, naghihintay ako ng tamang panahon... para magsimula muli at harapin ang katotohanan. Pero hindi ko alam kung kailan ‘yon. O kung makakaya ko pa.

— Mika, 27

⚠️ Trigger Warning: Sensitive content about child abandonment and mental health.