May batang laging kumakatok sa pinto… kahit wala namang bata sa kapitbahay.

 “May Batang Laging Kumakatok sa Pinto… Kahit Wala Namang Bata sa Kapitbahay.”

Hi Pokoyo,

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Pero isa lang ang sigurado ko hindi ito gawa-gawa lang. Hindi rin ito kwento para lang manakot. Nangyari talaga ito... last week lang.

Itago niyo na lang ako sa pangalang Lance, 29 years old. Galing ako sa matinding heartbreak, kaya lumipat ako sa apartment sa Calamba, Laguna. Tahimik, mura, maaliwalas. Jackpot sana. Pero may isang malaking problema… isang misteryong hanggang ngayon, hindi ko pa rin maipaliwanag.

Una sa lahat, halos wala akong kapitbahay. Yung katabing unit, bakante. Yung kabila, parang luma at matagal nang walang nakatira. Pero sabi ng may-ari, “Safe ‘yan. Tahimik ang lugar na ‘yan. Wala kang magiging abala.”

April ako lumipat, pero nitong unang linggo ng July nagsimula ang kababalaghan.

Linggo ng gabi, alas otso. Habang nanonood ako ng series, may narinig akong mahina pero sunod-sunod na katok.

Tok. Tok. Tok.

Dahan-dahan akong lumapit. Inisip ko baka delivery, pero wala akong inorder. Pagbukas ko ng pinto walang tao. Sumilip pa ako sa labas, pati hallway… walang kahit sinong bata. Baka prank lang, sabi ko sa sarili ko.

Pero kinabukasan, ganon na naman. Eksaktong 8:10 PM.

Tok. Tok. Tok.

Nang buksan ko ulit ang pinto, wala ulit.

Ikatlong gabi, mas nakakakilabot. May narinig akong boses ng bata habang kumakatok.

“Kuya… kuya… bukas po…”

Napako ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko binuksan ang pinto. Sinilip ko sa peephole—walang tao. Pero rinig na rinig ko ang boses. At sa loob-loob ko, sigurado akong wala namang batang nakatira sa mga unit dito.

Kinabukasan, kinausap ko ang caretaker. Tinanong ko kung may bata ba sa area. Sagot niya, “Wala po. Matagal na ring walang nakatira sa katabi mong unit.”

Tapos bigla niyang dinugtungan:

“Yung dating tumira d’yan, may anak silang anim na taong gulang. Nadulas sa hagdan… namatay po.”

Parang bumaliktad ang sikmura ko.

“Hinahanap niya ba ang magulang niya?” tanong ko.

Ang sagot lang ng caretaker:

“Basta sir… pag kumatok ulit, huwag niyo pong bubuksan.”

Ikaapat na gabi, mas malala. May halakhak na bata sa labas ng pinto.

“Hehehe… kuya… andyan ka po?”

Tumakbo ako papuntang CR, nagkulong. Pero naramdaman ko ang lamig sa loob ng apartment. Parang may dumaan na aninong hindi ko makita, pero ramdam ng balat ko.

Kinabukasan, dinala ko ang aso ko si Toffee. Akala ko magiging panatag ako. Pero pagpasok pa lang sa gate, tumahol siya nang malakas. Sa mismong pinto, hindi siya tumigil kakatahol. Tapos… eksaktong 8:00 PM… tumigil siya. Tahimik, pero nakatitig sa pinto. Nanginginig. Nagtago siya sa ilalim ng mesa.

That same night, nagdesisyon akong umalis.

The next morning, kinuha ko lahat ng gamit ko. Tinext ko ang may-ari, sinabing lilipat na ako. Hindi ko na ipinaliwanag. Basta gusto ko lang makaalis.

Ngayon, nasa ibang apartment na ako sa Santa Rosa. Mas maliwanag, maraming kapitbahay, at may bantay pa sa gate. Iniisip ko pa rin lahat ng nangyari. Totoo ba ‘yon? Ginuguni-guni ko lang ba? Pero hindi… ramdam ko. May “bata” talaga sa lumang unit na ‘yon. At hindi siya tao.

Akala ko tapos na.

Pero kagabi…

Habang nakaupo ako sa bagong sala, may kumatok.

Tok. Tok. Tok.

8:05 PM. Nanigas ako. Hindi ako gumalaw. Parang tumigil ang oras. Baka sinundan ako, bulong ng isip ko. Baka gusto niyang makasama pa rin ako…

Tumayo ako, dahan-dahang lumapit sa pinto. Tiningnan ko ang peephole…

Walang tao.

Napaatras ako, halos lumuha. Pero biglang…

BRRRTT!

Nag-vibrate ang phone ko. May text.

> "Good evening po! Andito na po ako sa labas. Foodpanda po. :)"

Napaupo ako sa sahig. Napatawa na lang ako habang nanginginig.

Hindi ko alam kung matatawa ako o iiyak.

Pero isa lang ang natutunan ko…

Minsan, kahit simpleng katok kayang pasiglahin ang multo ng nakaraan.

—Lance