Hi Pokoyo,
Itago mo na lang ako sa pangalang Shane. Twenty-five years old. Isa akong private employee sa isang insurance company. Gusto ko lang mailabas 'to kasi pakiramdam ko unti-unti akong kinakain ng konsensya ko.
April lang kami ikinasal ng asawa ko—si Ian. May kaya siya sa buhay. Hindi ko ikakaila, mabait siya, responsable, at ginawa niya lahat para patunayan na seryoso siya sa’kin. Galing siya sa isang negosyanteng pamilya, at ako? Isa lang simpleng babae na nagsimula bilang client service sa company nila. Doon kami nagkakilala.
Nagkausap kami sa email, hanggang naging chat, naging tawagan, at dumating sa punto na niligawan niya ako. Hindi ko agad tinanggap. Pero dahil sa effort niya, sa mga ipinakita niyang kabutihan at respeto, unti-unti siyang naging parte ng araw-araw ko.
Pero may isang gabi… isang pagkakamali…
Bago kami naging official ni Ian, may nangyari sa amin ng ex ko—si Ramil. After months of being ghosted, bigla siyang bumalik sa buhay ko. Uminom kami sa isang birthday party ng common friend namin. Alam ko, kasalanan ko. Naisip ko lang na baka may chance pa kami. Kaya nang yayain niya ako pauwi, sumama ako.
Isang beses lang ‘yon. Pero 'yon ang naging simula ng bangungot ko.
Ilang linggo lang, nalaman kong buntis ako. Nang una kong makita ang dalawang guhit sa pregnancy test, para akong natulala. Parang gusto kong tumakbo palabas ng katawan ko. Si Ian na ang kausap ko nun, halos araw-araw. Hindi ko masabi kung sino ang ama ng bata. Pero sigurado ako sa timeline—hindi siya. Alam kong si Ramil.
Pero sa halip na magsabi ng totoo, tahimik akong nagdesisyon. Pinanindigan kong kay Ian ‘yun. Sobrang saya niya nung nalaman niyang buntis ako. Sabi niya, "Ito na siguro ‘yung sign na dapat na kitang pakasalan."
April 12 kami ikinasal. Simple pero elegante. Lahat ng kaibigan at pamilya niya nandoon. Yung parents ko tahimik lang Pero wala din Silang kaalam alam. Masaya oannga sila Pero sigurado ako Pag nalaan nila baka itakw*l nila ako. Ako? Ngiti lang nang ngiti sa harap ng altar, habang sa loob ko umiiyak ako.
Ngayon, July na. Anim na buwan na ang tiyan ko. Malapit na mag-September. Malapit na akong manganak. At araw-araw, habang tinitingnan ko ang mukha ni Ian habang natutulog siya sa tabi ko, parang may bumubulong sa akin,
"Hindi siya ang ama ng dinadala mo."
Minsan gusto ko siyang gisingin at aminin ang lahat. Pero natatakot ako. Sa sakit na mararamdaman niya. Sa kahihiyan. Sa galit. Sa posibilidad na iwan niya ako. Natatakot akong mawala ang mundong binuo niya para sa amin. Yung ginhawa, yung pagmamahal, yung respeto niya… lahat ‘yon baka maglaho.
Pero sa tuwing nararamdaman kong gumagalaw ang baby sa loob ko, naiiyak ako. Kasi may isang inosenteng buhay na nadadamay sa kasinungalingan ko.
Hindi ko na rin kinontak si Ramil. Wala na siyang alam. Sa totoo lang, ayoko na rin siyang balikan. Gusto kong manahimik, gusto kong makalimot. Pero paano kung lumabas ang anak ko at kuhang-kuha ang itsura ni Ramil? Paano kung dumating ang araw na magduda si Ian?
Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin itago ‘to. Hindi ko alam kung may karapatan pa akong magmahal o mahalin. Pero alam ko araw-araw akong sinasakal ng bigat ng konsensya ko.
Minsan hinihiling ko na sana, hindi na lang ako umibig ulit. O sana, hindi ako nagpadala sa isang gabing pagkakamali. Pero huli na. Ito na ang realidad.
Sa mga makakabasa nito, hindi ko kayo hinihinging unawain ako. Hindi ako perpekto. Pero sana, pakinggan niyo ang puso ng isang babaeng punong-puno ng takot, guilt, at pagmamahal sa maling tao, sa maling panahon, at sa batang walang kasalanan.
Pagdating ng September… hindi lang baby ang isisilang ko, kundi ang buong katotohanan.
—Shane.
Comments
Post a Comment