Alam mo admin sobrang nanghihinayang talaga ako ngayon😭
Hi Pokoyo, itago niyo na lang ako sa pangalang Kara, 25 years old. Graduate ako ng mass communication, pero sa totoo lang, tambay ako ngayon. Oo, may trabaho naman kahit paano affiliate sa TikTok, pero kung tatanungin mo ako kung fulfilled ba ako? Hindi.
Lalo na’t recently, may isang taong bigla na lang bumalik sa alaala ko.
First year college ako noon, isa ako sa mga itinuturing na "it girl" sa block namin. Hindi ako nagyayabang ha, pero marami talagang lumalapit sa akin mapa-tropa, prof, o kahit ibang course. Maraming nagkakagusto, pero isa lang ang pinili kong pagtawanan: si Joven.
Si Joven, kung titignan mo siya noon, tahimik lang, laging nasa sulok. Hindi siya ‘yung tipo ng lalaki na sisigawan mo ng “crushie!” kasi hindi naman siya maporma, hindi gwapo sa pamantayan ng karamihan, at halos wala siyang kaibigan.
Pero grabe siya manligaw. Hindi siya ‘yung basta bibigay lang ng letter tapos bahala na. May effort siya gumagawa ng bookmark na may quote na bagay sa’kin, pinapadalhan ako ng coffee kapag puyat ako sa project, at kahit hindi kami madalas nagkakausap, lagi siyang present sa mga group activities para lang makatulong.
Naalala ko pa isang beses, may exam ako sa isang major subject. Hindi ko maintindihan ‘yung topic. Nag-volunteer siya na turuan ako kahit wala naman siyang obligation. Doon ko nakita na matalino pala siya, pero hindi niya lang sinisigaw sa mundo. Tahimik lang siyang gumagawa ng paraan para sa pangarap niya.
Pero tinanggihan ko siya. Alam mo kung bakit? Dahil natakot akong pagtawanan ng mga kaibigan ko. May nagsabi pang,
“Ha? Si Joven? ‘Yung mukhang laging puyat? Eh, 'di ba wala ngang barkada ‘yon?”
At bilang isang immature na batang babae noon, pinakinggan ko ‘yung ingay ng paligid kaysa sa tibok ng puso ko.
Nung binasted ko siya, simple lang ang sagot niya. “Okay lang, Kara. Salamat kasi sinubukan ko.” Ngumiti lang siya. Walang galit. Walang panunumbat. After a week, lumipat siya ng section. Di ko na siya nakita ulit.
Ngayon, fast forward to present. Habang naka-scroll ako sa Facebook, may mutual friend akong nag-share ng graduation post. Laking gulat ko nang makita ko si Joven suot ang puting coat, may stethoscope, at may caption na:
“Finally, M.D. after 7 years. Para sa’yo, Ma.”
Hindi ko alam kung anong pumasok sa’kin. Bigla akong napaluha. Hindi dahil naiinggit ako sa success niya pero dahil alam ko, ako ‘yung tumanggi sa isang mabuting tao. Isang taong may pangarap, disiplina, at puso.
Ako? Nandito sa kwarto, nag-aabang ng commissions sa TikTok. Wala akong masamang intensyon sa ginagawa ko, pero deep inside, parang may kulang.
Napaisip ako, “Paano kung ako ‘yung pinili kong sundin noon? Paano kung hindi ako nagpaka-plastic sa tropa ko?”
Hindi ko siya binlock, hindi ko rin siya minessage. Pero araw-araw kong chinecheck ang page niya, binabasa ang mga comment ng pasyente niyang nagpapasalamat sa kaniya. At minsan, inaalala ko ‘yung simpleng bookmarks niya na hindi ko man lang naitago.
Ang irony no? Noon, ako ‘yung ayaw mapahiya. Pero ngayon, ako ‘yung nahihiyang isipin kung sino ang pinakawalan ko.
Kung mababasa mo man ‘to, Joven thank you. Hindi dahil sa pag-asa, kundi dahil pinakita mo sa’kin na minsan, ang mga tahimik… sila pala ang totoong may ingay pagdating sa buhay.
Ako? Sana balang araw, may masabi rin akong “finally”. Pero sa ngayon, tambay pa rin ako sa kwarto, sa alaala, at sa pagsisisi.
Nakita ko single pa rin siya Admin. Dummy account lang ginamit ko kasi ayoko din naman na may makaalam ang real account ko. Pero yung name Niya real name Niya talaga ang Joven pero hindi ko na ilalagay ang last name niya. Salamat Admin❤️
Comments
Post a Comment